در جوشکاری تعمیری بعضی از فولادهای کم آلیاژ با استحکام بالا مانند فولاد کم آلیاژ (CrNi(Mo به یکدیگر و یا به دیگر فولادهای کم آلیاژ، جهت بهبود خواص مکانیکی فلز جوش می توان از فلزات پرکننده زنگ نزن آستنیتی و تحت شرایط خاص از فلزات پرکننده پایه نیکلی استفاده نمود.
اساس جوشکاری تعمیری فولادهای با استحکام بالا به وسیله فلز پرکننده با جنس فولاد زنگ نزن آستنیتی و پایه نیکلی در یکی از انیستیتوهای فرانسه در حدود سال ۱۹۳۸ پایه ریزی گردید. اولین ایده، عملیات پوشش کاری لبه های فولاد کم آلیاژ با استحکام بالا به وسیله فولاد زنگ نزن آستنیتی بوده که بعد از این عمل، قطعه ها را عملیات حرارتی کرده تا مارتنزیت تشکیل شده در ناحیه تحت تاثیر حرارت تمپر گردیده و سپس توسط فلز پرکنندهای از همان جنس آنها را جوش می دادند. در صورتی که لایه پوشش کاری شده ضخامت کافی را داشته باشد نتیجه جوشکاری مناسب بوده و قطعه جوشکاری شده می تواند بدون عمل پیشگرم و یا پسگرم در شرایط سرویس دهی قرار گیرد.
در حال حاضر این ایده به طرز مناسبی گسترش یافته و امروزه از این روش برای جوشکاری این گونه فولادها بدون ایجاد لایه واسطه قبلی و حتی بدون عملیات حرارتی خاصی استفاده می گردد.
تجربه نشان میدهد که در صورت استفاده از فلز پر کننده از جنس فولاد زنگ نزن آستنیتی و یا پایه نیکلی، می توان از بروز ترک ناشی از فاز مارتنزیت (ترک هیدروژنی)در ناحیه تحت تاثیر حرارت برای اینگونه اتصالات تا حدود زیادی جلوگیری کرد.
